kwiecień 07, 2023

Odporność w oceanach?

Dwa lata temu pisaliśmy o zanieczyszczeniu największych światowych rzek przez pozostałości farmaceutyczne. Chodziło głównie o środki przeciwbólowe takie jak ibuprofen, które od kilku dekad są codziennie tonami pochłaniane przez ludzkość. Ekosystem nie jest w stanie ich rozłożyć.

  

 Jest to jednak jedynie szczyt góry lodowej ze względu na to, że całkowicie pominęliśmy kwestię wzrostu odporności na antybiotyki wśród bakterii (patogenicznych) w oceanach. Co więcej, niskie dawki, w jakich te antybiotyki rozpuszczają się w wodzie, dodatkowo rozwijają ich odporność.
Krótko mówiąc, oceany dość ciężko zachorowały, a jeśli one chorują, to również i my. W rzeczywistości ludzki byt w wielkim stopniu zależny jest od życia pod powierzchnią mórz.

Porównując naszą sytuację do peletonu, jedziemy tą samą trasą, co problemy z antybiotykami i problemy z tlenem: „Jest już zdecydowanie za późno”. Nie minie wiele czasu, zanim dokonywane obecnie systematycznie pomiary ujawnią nam gorzką prawdę, w wyniku czego zostaniemy zmuszeni do radykalnego racjonowania tych ratujących życie leków z uwagi na ich zbyt wysoką ekotoksyczność.

Przyznaj, że Comed o tym ostrzegał (od dawna)…

 

🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️ 

Pisałem kiedyś dwa blogi o hodowcy Willema Debruijna, Wybrenie Breelingu. Mówił on o niespotykanej determinacji, z jaką gołębie zawsze wracały do domu.

Dzięki tak silnemu instynktowi zwierzę wykorzystuje całą dostępną mu siłę fizyczną celem zwiększenia szybkości…

Trajektorie powrotu do gołębnika dwóch grup gołębi pocztowych zostały poddane badaniu (przez naukowców z Uniwersytetów we Frankfurcie i Jerozolimie) (*). Jego celem było znalezienie różnic pomiędzy poszczególnymi gołębiami i sprawdzenie, czy istnieją korelacje między charakterystycznymi parametrami zmiennymi. Zbadane zostały zarówno faza początkowa, kiedy gołębie znajdowały się jeszcze w miejscu, z którego później zostały wypuszczone, jak i faza końcowa drogi do domu.

We wczesnych etapach zaobserwowano znaczne różnice w prędkości lotu poszczególnych gołębi. Niektóre gołębie pozostawały też dłużej w punkcie startowym niż inne. Wszystkie gołębie powróciły do domu w podobnym czasie, bez znacznych różnic w stałości lotu czy jego wydajności.

Różnice w wykorzystaniu informacji nawigacyjnych, gdzie niektóre gołębie najwyraźniej korzystały z mniej złożonych informacji niż inne, znajdują odzwierciedlenie w różnicach w wymiarze korelacji (zmienna związana ze złożonością procesu nawigacyjnego). (Dla porównania, jeden skorzystałby z prostego kompasu, a inny z technologii GPS).

Prędkość lotu w fazie początkowej była wprost proporcjonalna do prędkości lotu w fazie powrotu. Podczas fazy powrotu stabilność lotu (stała prędkość) była wprost proporcjonalna do skuteczności lotu powrotnego (pewność powrotu). Innymi słowy, stabilniejszy lot jest do pewnego stopnia gwarancją powrotu danego gołębia do domu. Obydwa te czynniki (stabilność i skuteczność) były wprost proporcjonalne do wymiaru korelacji (korzystania z bardziej złożonych informacji nawigacyjnych).

Wnioski

Badanie istotnie wykazało, że każdy gołąb posiada swój poziom umiejętności oraz że gołębie stosujące bardziej złożone techniki nawigacyjne skuteczniej wracają do domu

 

 🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️

Warto powiązać powyższe dane z innym fascynującym badaniem…👇

Nowe badanie Departamentu Zoologii Uniwersytetu Oksfordzkiego wykazuje, że podobnie jak ludzie, gołębie pocztowe mogą uwzględniać wiedzę innych osobników i zwiększać swoją skuteczność nawigacyjną w czasie.

Zdolność gromadzenia, przekazywania i pogłębiania wiedzy na przestrzeni pokoleń znana jest pod nazwą kultury kumulacyjnej.

Do tej pory myśleliśmy, że jedynym gatunkiem posiadającym taką zdolność jest człowiek i prawdopodobnie niektóre inne naczelne (małpy).

Noël De Scheemaeker napisał znaczące słowa w „Duifje Lacht” (Gołąb się śmieje) przed II wojną światową: Musisz kupić gołębie z własnej ziemi.

W badaniu tym sparowane osobniki były usuwane i zastępowane innymi, w miarę jak uczyły się nawigować na danej trasie. Dziesięć grup gołębi zostało wypuszczonych z tego samego miejsca. Następstwo pokoleń symulowano poprzez stałe zastępowanie gołębi zaznajomionych z trasą gołębiami niedoświadczonymi, które nigdy nią nie latały. Chciano sprawdzić, czy osobniki te mogły przekazać następnemu pokoleniu doświadczenie zdobyte na danej trasie, a tym samym sprawić, czy kolektywna inteligencja grupy stale poprawiała skuteczność na trasie.

Wyniki opublikowane w czasopiśmie Nature Communications sugerują, co następuje: Z biegiem czasu uczeń faktycznie staje się mistrzem. Zaobserwowano stałą poprawę efektywności powrotu na przestrzeni pokoleń — trasa została również zoptymalizowana na bliższą linii prostej.

Grupy z późniejszych pokoleń osiągały lepsze wyniki niż osobniki latające w pojedynkę lub w grupach niemających okazji do dzielenia się swoim doświadczeniem. Trasy powrotu były ponadto bardziej podobne w kolejnych pokoleniach danego łańcucha par gołębi, niż między różnymi łańcuchami. Sugeruje to przekaz wiedzy pomiędzy pokoleniami lub też „kulturę” tras powrotnych.

Naukowcy uważali dotąd, że jedynie ludzie posiadają zdolności poznawcze (intelektualne) umożliwiające zdobywanie wiedzy na poziomie społeczeństwa. Nasze badanie wykazuje, że gołębie dzielą tę zdolność z ludźmi, chociażby dlatego, że potrafią stopniowo usprawniać stosowane rozwiązania behawioralne wraz z upływem czasu. Niemniej uważamy, że dochodzą do nich na drodze innych procesów.

Gołębie pocztowe dzielą z ludźmi zdolność do pogłębiania wiedzy na przestrzeni pokoleń.

Każdy rzecz jasna wie, że korzystnie jest tresować młode gołębie w obecności bardziej doświadczonych. W przeprowadzanym eksperymencie za każdym razem badano zachowanie dwóch sparowanych ze sobą gołębi. Jeszcze bardziej fascynująca jest analiza skutków przekazywania sobie doświadczenia w ramach takiej pary.

Zgodnie z opisem w poprzednim blogu, podczas powrotu konieczne staje się wyznaczenie lidera. Jeśli gołębie dają się prowadzić i wybiorą dobrego lidera (nawigatora), mogą osiągnąć świetne rezultaty, nawet jeżeli każdy z gołębi posiada swój własny talent i podejście do nawigacji.

Eksperyment ten idzie jeszcze dalej. W miarę, jak ludzie przekazują sobie wiedzę z pokolenia na pokolenie, nasza kultura staje się z biegiem czasu coraz bardziej złożona. Dobrymi przykładami są tu produkcja przemysłowa i inżynieria wzniesione na fundamencie umiejętności naszych przodków (poprzedników). 

W przeciwieństwie do tego, gdy proces ten zachodzi pomiędzy gołębiami pocztowymi, skutkuje poprawą skuteczności (w tym przypadku — nawigacji), ale niekoniecznie wzrostem złożoności zachowań.

Niuans

Naukowcy stwierdzili ponadto: „Choć ich procesy poznawcze różnią się od ludzkich, wyniki naszych badań wykazują, że gołębie mogą gromadzić wiedzę i stopniowo usprawniać swoje działania, co spełnia kryteria kultury kumulacyjnej”. Wyniki te sugerują również, że kultura kumulacyjna nie wymaga zaawansowanych (dalekosiężnych) umiejętności poznawczych, jak uważano dotychczas.

Wnioski

Analiza zachowań zwierząt dowodzi, że zbiorowa inteligencja, która zwykle koncentruje się na działaniach poszczególnych osobników, może być skutkiem wiedzy zgromadzonej na przestrzeni czasu. Istotnym odkryciem jest to, że stopniowe usprawnianie nie jest skutkiem nowych „idei” odnośnie ulepszania trasy przekazywanych przez poszczególne gołębie. Innowacje stosowane w każdym kolejnym pokoleniu płyną ze zbiorowej inteligencji dwóch gołębi wspólnie rozwiązujących dany problem; innymi słowy, „co dwie głowy to nie jedna”.

W ramach postępów, naukowcy planują oprzeć się na tych wynikach i zbadać, czy podobne style przekazywania i kumulowania wiedzy na przestrzeni licznych pokoleń występują również u grup społecznych innych gatunków. Wiele grup zwierząt musi wielokrotnie rozwiązać te same problemy w swoim naturalnym środowisku. Korzystanie z informacji zwrotnej pochodzącej z poprzednich rezultatów takich zadań lub wydarzeń mogłoby wpłynąć na podejmowanie lepszych decyzji przez daną grupę w przyszłości.

🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️

Konkluzja:

Kluczowe dla przetrwania kolonii jest to, czy stado skutecznie dotrze do domu. Złożona nawigacja jest skuteczniejsza i może być rezultatem pewnego rodzaju „myślenia rozumnego” powstałego w oparciu o przekazywanie sobie informacji przez kolejne pokolenia.

Gołąb jest zatem nie tyle poszczególnym osobnikiem, ile częścią społecznej całości. W tym celu został obdarzony umiejętnością adaptacji poprzez wzajemne wymiany „inteligencji” i kumulowanie informacji. Z tego względu, kolonia gołębi zyskuje coraz większe doświadczenie, zwłaszcza w zakresie lotu powrotnego.

Odkrycia te powinny skłonić nas do myślenia nad tymi magicznymi cechami naszych cennych gołębi pocztowych.
Współpraca ze światem nauki w odkrywaniu tych tajemniczych talentów jest dla nas prawdziwym zaszczytem.

Źródła

 https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/30260962/

https://phys.org/news/2017-04-homing-pigeons-human-ability-knowledge.html