Hebben duiven een zekere verstandelijkheid ? Ze geven kennis door, zoals de mensen!
Resistentie in de oceanen?
Twee jaar geleden schreven we over de geneesmiddelen residu’s die de grote rivieren van de wereld vervuilen. Het ging over Vb. de pijnstillers zoals ibuprofen, waarvan de mensheid reeds decennia dagelijks treinladingen slikt. Het ecosysteem krijgt het niet afgebroken.
Dit is maar het topje van de ijsberg, nu blijkt dat we de toenemende resistente van (pathogene ) bacteriën tegen antibiotica in de oceanen, compleet over het hoofd gezien hebben. De lage dosering aan dewelke deze antibiotica in de zee opgelost zijn, werken de resistentie bovendien in de hand. Kortom de oceanen zijn stilaan ziek geworden en als zij dat zijn, worden wij dat ook. De mens is inderdaad erg afhankelijk van het leven in de zeeën.
We zitten intussen met het antibiotica probleem op hetzelfde spoor als het stikstof probleem, waarbij dan plotsklaps de politiek wakker schiet ,zoals het peloton in de koers: ‘per definitie te laat.’Het duurt niet meer lang voor de inmiddels systematisch gerichte metingen ons met de onverkwikkelijke waarheid gaan confronteren en wij deze levens reddende geneesmiddelen zwaar gaan moeten rantsoeneren, wegens eco-toxiciteit te groot.
Geef toe dat Comed hiervoor ( al zeer lang geleden ) gewaarschuwd heeft….
🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️
Ik schreef twee blogs terug dat verzorger Wybren Breeling bij Willem Debruijn zich uitsprak over de overrompelende vastberadenheid waarmee de duiven steeds thuiskwamen.
Zulke drang waarborgt dat alle voorhanden lichamelijke kracht ten dienste van de snelheid zal worden ingezet ….
In de beginfase verschilden de individuele duiven aanzienlijk in hun vliegsnelheid en de ene duif vertoefde ook langer op de lossingsplaats dan de andere. Er waren geen noemenswaardige verschillen in standvastigheid en efficiëntie, wat erop wijst dat alle duiven even goed thuiskwamen.
Verschillen in correlatiedimensie, (een veranderlijke factor die verband houdt met de complexiteit van het navigatieproces ) weerspiegelen verschillen in het gebruik van navigatieinformatie, waarbij de ene duif blijkbaar minder complexe informatie gebruikt dan de andere. (Vergelijk het dat de een zou reizen met behulp van een eenvoudig kompas en de andere met GPS technologie.)
De vliegsnelheid tijdens de beginfase was recht evenredig met de vliegsnelheid tijdens de thuiskomst fase. Tijdens de thuiskomst fase was de stabiliteit (constant tempo) van de vlucht, recht evenredig met de efficiëntie (zekerheid van thuiskomst) van de terugvlucht. Maw een stabielere vlucht waarborgt enigszins ook een zekere thuiskomst. Beide factoren (stabiliteit en efficiëntie) bleken op hun beurt recht evenredig te zijn met de correlatiedimensie (het gebruiken van complexere navigatie-informatie).
Conclusie
Het besluit van de studie was Idd dat de duiven elk hun eigen vaardigheidsgraad hebben en dat deze die over een meer complexe navigatie techniek beschikken, betere thuisvliegers zijn.
🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️
Het loont om deze bovenstaande gegevens te koppelen aan een andere zeer interessante studie…👇
Postduiven kunnen zoals mensen voortbouwen op de kennis van anderen, waardoor hun navigatie-efficiëntie in de loop van de tijd verbetert, zo blijkt uit een nieuwe studie van de afdeling zoölogie van de Universiteit van Oxford.(*)
Dit vermogen om kennis -over generaties heen- te verzamelen, door te geven en te verbeteren, staat bekend als cumulatieve cultuur.
Tot nu toe waren mensen en waarschijnlijk enkele andere primaten (aapachtigen) de enige soort waarvan werd aangenomen dat ze daartoe in staat waren.
Het is straf dat Noël De Scheemaeker dat al voor de 2de wereldoorlog in het duifje lacht schreef: « Ge moet duiven van uwe grond kopen »
In die studie verwijderden en vervingen ze individuen in telkens paren van 2 duiven, die een specifieke navigatietaak kregen. Tien groepen duiven werden losgelaten vanaf dezelfde locatie en generatieopvolging werd gesimuleerd door duiven die bekend waren met de route voortdurend te vervangen door onervaren duiven die het traject nog nooit eerder hadden gevlogen. Het idee was na te gaan of deze individuen hun ervaring van de route konden doorgeven aan de volgende generatie en ook om de collectieve intelligentie van de groep in staat te stellen om de efficiëntie van de route continu te verbeteren.
De bevindingen, gepubliceerd in Nature Communications, suggereren dat de leerling na verloop van tijd inderdaad de leraar wordt. De terugkeer prestaties van de paren verbeterden consequent over generaties - ze stroomlijnden ook hun route om directer te zijn.
Groepen van latere generaties presteerden uiteindelijk beter dan individuen die solo vlogen of in groepen die nooit ervaringen konden uitwisselen. De terugkeer routes bleken ook meer op elkaar te lijken in opeenvolgende generaties van dezelfde keten van duivenparen dan kruisende ketens, wat duidt op kennisoverdracht tussen generaties, of een "cultuur" van terugkeerroutes.
Op een gegeven moment dachten wetenschappers dat alleen mensen de cognitieve (verstandelijke) capaciteit hadden om kennis te vergaren als samenleving. Onze studie toont aan dat duiven deze capaciteiten delen met mensen, althans voor zover ze in staat zijn om in de loop van de tijd een gedrags-oplossing geleidelijk te verbeteren. Toch beweren we niet dat ze dat via dezelfde processen bereiken.'
Postduiven delen ons menselijk vermogen om kennis over generaties heen op te bouwen.
Iedereen weet natuurlijk dat het helpt om jonge duiven met ervaren duiven samen op te leren. Het experiment betrof het gedrag van telkens 2 aan elkaar gekoppelde duiven. De impact nagaan van ervaring overdracht op aan elkaar gekoppelde groepen wordt alleen maar boeiender:
Zoals in een vorige blog beschreven, speelt het aanduiden van een leider tijdens de terugkeer een belangrijke rol. Als duiven goede volgers zijn en bovendien een goede leider (navigator) kiezen, kunnen ze eveneens mooie resultaten neerzetten waarbij het er op lijkt dat elke duif ook nog haar eigen navigatie talent en aanpak heeft.
Dit experiment gaat wel verder. Wanneer mensen kennis delen en doorgeven van generatie op generatie, heeft onze cultuur de neiging om in de loop van de tijd complexer te worden. Er zijn veel goede voorbeelden hiervan uit de industriële productie en engineering, waar voortgebouwd wordt op de kennis van de voorvaderen ( voorgangers).
Wanneer het proces daarentegen plaatsvindt tussen postduiven, is het eindresultaat een toename van de efficiëntie (in dit geval navigatie), maar niet noodzakelijkerwijs de complexiteit van het gedrag.
Nuance
De onderzoekers voegden toe: 'Hoewel ze verschillende processen hebben, tonen onze bevindingen aan dat duiven kennis kunnen vergaren en hun prestaties geleidelijk kunnen verbeteren, waarbij ze voldoen aan de criteria voor cumula-tieve cultuur. Deze resultaten suggereren verder dat deze cumulatieve cultuur geen geavanceerde cognitieve (verstandelijke ) vaardigheden vereist, zoals eerder werd gedacht.'
Conclusie
Deze gedragsstudie bij dieren laat zien dat collectieve intelligentie, die doorgaans gericht is op eenmalige prestaties, kan voortkomen uit de accumulatie van kennis in de loop van de tijd. Een belangrijke nieuwigheid, denken we, is dat de geleidelijke verbetering die we zien niet te danken is aan nieuwe 'ideeën' over hoe de route die door individuele duiven wordt geïntroduceerd, kan worden verbeterd. In plaats daarvan komen de noodzakelijke innovaties in elke generatie voort uit een vorm van collectieve intelligentie die ontstaat doordat twee duiven samen het probleem moeten oplossen, met andere woorden: 'twee koppen zijn beter (weten meer) dan één'.'
In de toekomst zijn de onderzoekers van plan voort te bouwen op deze studie door te onderzoeken of een vergelijkbare stijl van kennisuitwisseling en -accumulatie met meerdere generaties, ook voorkomt in sociale groepen van andere soorten. Veel dierengroepen moeten in de natuurlijke wereld herhaaldelijk dezelfde problemen oplossen en als ze feedback gebruiken van eerdere resultaten van deze taken of gebeurtenissen, kan dit de beslissingen die de groepen in de toekomst nemen, beïnvloeden en mogelijk verbeteren.
🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️🕊️
Besluit:
Efficiënt thuiskomen via de zwerm is van belang voor het overleven van de kolonie.
Complexe navigatie is efficiënter, deze zou kunnen voortspruiten uit een zekere ‘verstandelijkheid’ opgebouwd tgv het doorgeven van informatie tussen de generaties.
Een duif is dus minder een individu dan wel een onderdeel van een sociaal geheel en is daartoe uitgerust met een aanpassingsvermogen door onderlinge “slimme” uitwisseling en accumulatie van informatie. Een duiven-kolonie wordt dus steeds meer ervaren, zeker wat betreft het terugkeren.
Deze bevindingen moeten ons doen bezinnen over de magische eigenschappen van onze dierbare postduif. Wij voelen ons bevoorrecht om samen met de wetenschap, haar mysterieuze talenten te onthullen.
Bronnen: https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/30260962/
https://phys.org/news/2017-04-homing-pigeons-human-ability-knowledge.html